Οι όγκοι του εγκεφάλου διαχωρίζονται σύμφωνα με την γενική ιστολογική τους εικόνα (κακοήθεις ή καλοήθεις), την ιδιαίτερη ιστοπαθολογία τους (μηνιγγιώματα, γλοιώματα, ογκοι χοριοειδών πλεγμάτων των κοιλιών, δυσεμβρυονικοί και πλήθος άλλων), αλλά το κυριότερο, σύμφωνα με την θέση που βρίσκονται εντός του εγκεφαλικού παρεγχύματος και τι σχέση έχουν με τη βάση ή τον κρανιακό θόλο. Ο τελευταίος διαχωρισμός έχει σημαντική εγχειρητική σημασία.

Στη σύγχρονη νευροχειρουργική και με την εξέλιξη των απεικονιστικών μεθόδων (μαγνητική τομογραφία με λειτουργικές δυναμικές απεικονίσεις, αξονική τομογραφία με τρισδιάστατη ανασύνθεση εικόνων, αγγειογραφίες με ενσωμάτωση της εικόνας στις τεχνικές διεγχειρητικής πλοήγησης), η φιλοσοφία στην θεραπευτική προσέγγιση των νεοπλασματικών παθήσεων του εγκεφάλου εχει μεταβληθεί σημαντικά. Οι στόχοι της θεραπευτικής στρατηγικής είναι:

1. Πρώιμη διάγνωση της νόσου (άμεση εκτέλεση μαγνητικής τομογραφίας ακόμη και σε μόλις υποσημειουμένη συμπτωματολογία),
2. Ανεύρεση της βλάβης σε μικρές διαστάσεις (δυνατότης πλήρους εξαίρεσης αυτής χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο το υγιές εγκεφαλικό παρέγχυμα), και
3. Ευκολώτερη και πιο αξιόπιστη παρακολούθηση εάν πρόκειται για διφορούμενη βλάβη που δεν χρήζει χειρουργικής παρέμβασης επί του παρόντος, αλλά δυνητικά στο μέλλον.

Σημειωτέον ότι η τεράστια πρόοδος στην νευροχειρουργική επιτελέσθηκε την δεκαετία του 1990, όταν επήλθε ουσιαστική πρόοδος στις απεικονιστικές μεθόδους και όταν αυτές διαρθρώθηκαν λειτουργικά επί του χειρουργικού πεδίου (πλοήγηση, απεικόνιση κεντρικών νευρικών οδών επί της εικόνας του χειρουργικού μικροσκοπίου και άλλα).